Er zijn voor iedereen wel clubs in de binnenstad waar zij nog nooit geweest zijn. Saint-Tropez op het Stadhuisplein was er bij mij zo een. Een rode loper was uitgerold zodat mijn schoenen niet bevuild zouden worden door stoeptegels. Maar het enige wat ik dacht -en echt niet meer dan dat- was: “Dat is een rode loper”.

Ik schrok me een vervelende ziekte toen ik twee euro moest dokken om mijn jas op te mogen laten hangen door een jongemeid dat een ongelooflijke arrogantie en een te hoog gehalte van positiviteit in haar zelfbeeld bezat.  Op ongestelde wijze kon ze op maar één enkele toon woorden uit d’r muil brengen die op een afgrijselijke manier mijn oren in marcheerden. Hardcore of metal zou er niets bij zijn. Het was een jongemeid waar elke man gegarandeerd “nooit van me leven” op zou zeggen. Ik hoop dat het zo duidelijk is wat voor geportretteerde kop ze had. Ongetwijfeld werd voor dit geld mijn jas gewassen, gestreken en netjes opgehangen in een kast van meubelbedrijf Oisterwijk.

Ik ben voor mij en mijn maten wat te drinken gaan halen; twee bier en een cola. Ik schrok me een nog vervelendere ziekte dan eerder toen ik van het tientje iets meer dan 10% van de waarde terugkreeg. Ben verhaal gaan halen, maar ik bleek nog gematst te zijn ook. Ach… zij had ook wel een leuk koppie. Maar hoe dan ook, het voelde als klauwen in mijn portemonnee. In mijn gedachte probeerde ik het nog weg te grissen, maar het mocht niet baten. Het is dan wel een van de weinige clubs in Rotterdam waar ze in een groot glas bier schenken, in Zwolle kan je bijna een heel vat er voor kopen.

Ik heb nog een beetje rondgekeken binnen. De mannelijke personen waren kakkers van de eerste rij. De vrouwen denken er geld, geld, geld. In de vrijetijdswereld zouden ze onder het kopje “statusgevoelige carrièrejagers” geplaatst worden. Mijn complimenten aan de bedrijfsleider, want die heeft blijkbaar een uitstekend doelgroepgerichte marketing gevoerd. Ik paste er duidelijk niet tussen, aangezien ik geen pacemaker bij me had.

Vanwege de drukte hadden we het al gauw gezien. Buiten in de kou konden we onze jassen weer halen. Helaas waren onze jassen niet gewassen en gestreken en hingen ze ‘just’ in een tent. Een van mijn vrienden had (zover hij nog wist) geen kaartje gekregen, en mijn kaartje waaide na een sterke woei weg. Het oranje kaartje lag naast haar op de grond, ik wees ernaar. Het was nummer 363. Zij gooide het weg: “Het is niet van jou.” Ik pakte mijn bazooka uit mijn broekzak en ik knalde haar naar de overkant van de straat; wéér die vervelende toon. Ze zou eens met Fons moeten zoenen en zijn poliep in moeten slikken.

Gelukkig mocht ik van de beveiliging een kijkje nemen. Binnen een poep en een zucht had ik mijn jas gevonden, op het kaartje stond 363. Van oom agent kaapte ik mijn bazooka terug, herlaadde deze en knalde nog maar eens op die griet. Wat een kind, vinden mensen het nog gek dat mensen ervoor kiezen dat ze abortus plegen.

Toen we wilden vertrekken werd een ene Simon afgevoerd naar het ziekenhuis vanwege een alcoholvergiftiging. Ik zelf denk eerder dat hij last had van een geestelijke portemonnee-uitzuig-zenuwinzinking. Zo is zijn hele carrìeregevoelige status van rijkdom naar een crisisdieptepunt gezakt.

Ik ging maar eens naar huis, zodat ik kon maffen. Een mooie nacht om daarna de twee dikverdiende bazookaschoten in slow motion te bekijken in mijn gloednieuwe droomfilm.

Jeffrey – Culture Club