Eerder die week had ik al een aantal kleine advertenties over Valentijn in Zuidplein gezien, dus ik was al van plan om een kijkje te nemen in het winkelcentrum. De milieubewuste ik ging er met de fiets heen. Buiten stond er een zeer vriendelijke man die werkelijk naar iedereen glimlachte. Ik dacht meteen al dat de boel goed geregeld was. Klantvriendelijkheid begint immers al voor de deur van een winkelcentrum. Hij bood aan mijn fiets te bewaken, wanneer ik zolang een rood bonnetje zolang bij me hield. Akkoord.

Binnen kon ik niet vinden waar er nou precies Valentijn gevierd werd. Voor zover mijn oog zag, was dat enkel in elkaars mond, maar ik ben niet van een dergelijk laag niveau dat ik niet zou weten dat dat ook op andere dagen gebeurt dan alleen op 14 februari.

Mijn vermoeden was dat de pianist, die in de advertentie genoemd werd, op het grote plein zou staan. Dat bleek ook zo te zijn. Sterker nog, dat was het enige. In geen enkel straatje van Zuidplein werd er iets gedaan met Valentijn. Wél in de helft van de winkels, soms zeer extreem: Rode platen met een onbijpasselijke tekst zoals “Opheffingsuitverkoop”.

Bij de metro-entree was een jonge gozer aan het bedenken hoeveel hij van zijn vriendin hield. Hij had keus uit twee maten rode rozen. “Deze is inderdaad groter, maar deze kost €1,50”, meldt de verkoopster. Eén euro vijftig! Waar hebben we het over. Als je daar over wilt gaan denken kan je beter een hoer nemen, daar hoef je maar één keer voor te betalen, en dat hoeft niet per se op Valentijn.

Ik ben toch maar richting het plein gaan lopen, want ik wilde nog wat ‘romantiek’ horen en zien. Vlak bij het plein hoorde ik wat getetter door de speakers, onhoorbaar. Van het eerste de beste kind wat voorbij kwam heb ik de horen afgesneden en aan de zijkanten van mijn hoofd geplakt, maar er was geen verschil merkbaar. Naald en draad gepakt en daarna die oren weer aan het kind vastgenaaid. Nog even met de moeder ervan gepraat, zodat ze mij niet zou verdenken van de vreemde hechtingen. De speakers stonden blijkbaar verkeerd, want op het plein voor de Hema was het wel duidelijk hoorbaar. Een stelletje had een prijsje gewonnen. Na de ronde die ik zag was het tijd voor muziek. De pianist zong vloeiend Engelse liedjes. Het klonk allemaal best leuk en gezellig, maar toch vond ik het een beetje karig. Geen leuk theatraal hoogtepuntje van buurman Theater Zuidplein ofzo, geen aankleding van de omgeving zodat er een echte sfeer hangt, geen liefdesbank, geen… Het leek wel alsof de organisatie hierachter vorige week pas aan de voorbereiding was begonnen. De enige die na deze dag blij zal zijn is de Hema, omdat ik dit bedrijf twee keer heb genoemd en omdat het hierboven op de foto staat. Is toch weer gratis reclame…

Een goede evenementenorganisatie regelt iets creatiefs, iets vermakelijks, iets om als bezoeker naar terug te kijken. Maar ik heb ook niet echt het idee dat “het fantastische winkelcentrum Zuidplein”, zoals een van de presentatoren het winkelcentrum noemde, meer bezoekers die dag had dan een doorsnee zaterdag. Ik vind dat natuurlijk ook niet gek, wie gaat er nou op zo’n dag winkelen in Zuidplein waar zoiets karigs wordt voorgeschoteld? Terecht! Aan alle stelletjes in Rotterdam: volgend jaar weer wegblijven!

Ik ben nog wel even naar de juwelier geweest voor mijn horloge. Ik word dinsdag gebeld of ze een nieuwe kast om het klokwerk kunnen zetten, maar ik vermoed dat dat niet gaat lukken. Tot overmaat van ramp werd er een nummer onderbroken wat ik in tijden niet meer had gehoord, ik vond het wel een leuk nummer. Ouders van de vier jaar oude Lisa waren hun dochter kwijt, waardoor de pianist zijn nummer moest onderbreken.